Rozdział 7

-Przepraszam, gdzie Klaus , znaczy pan Mikelson?-zapytałam roztrzepana.

-Wyjechał godzinę temu.

-Gdzie?

-Przepraszam, zabroniono mi mówić.

Hipnoza … no tak mogłam się  tego spodziewać.

-Zostawił dla mnie jakąś wiadomość, prócz listu?

-Jeszcze bilety. Były w kopercie.

Pobiegłam na  górę , przeszukując kopertę. Znalazłam dwa bilety, obydwa były powrotne. To były bilety do Mystic Fools. Dwa bilety…on chciał  wracać ze mną! Co się stało, że zmienił zdanie? Czego się bał? Przecież z  listu wynika, że jest nie winny. Teraz  rozumiem, że śmierć Tylera była konieczna. Było  łatwiej mi się z tym pogodzić.  Samolot odlatywał o godzinie 20:30 była 12:45, miałam sporo czasu na oswojenie się z myślą ,że moja przygoda z pierwotnym dobiegła końca. Może to i dobrze.. Czas wrócić do rzeczywistości , a będąc w jego towarzystwie nie myślałam o niczym pożytecznym, tylko o jego głębokim błękitnym spojrzeniu i jego nagim ciele.  Na samą myśl robi mi się gorąco. Postanowiłam o tym nie myśleć. Ubrałam się i wyszłam na miasto. Był  straszny upał , już wiedziałam skąd ta powiewna tunika w wyborze Klausa. Wybrał idealnie. Miał gust, sam nieziemsko wyglądał.

Zawsze bałam się to przyznać, ale taka  była prawda. Klaus  był naprawdę pociągającym mężczyzną. Szłam ulicą kiedy nagle usłyszałam krzyk. Odwróciłam się i pobiegłam w kierunku wydobywanego krzyku. Jakaś kobieta leżała z przegryzioną tętnicą w ciemnym zaułku. Podeszłam do niej, lecz było za późno, umarła.. Zadzwoniłam po karetkę jednak nikt mnie nie rozumiał. Podałam  tylko ulicę, miałam nadzieję że się domyślą. Wokół kobiety pojawiło się coraz więcej osób. Patrzyli na mnie jak na morderce, postanowiłam odejść..

Tamtejsi ludzie coś wiedzieli.. zachowywali się jakby czuli, że jestem istotą nadprzyrodzoną.

Kiedy się odwróciłam poczułam czyjeś dłonie na moim ramieniu.

-Szzz, zachowuj się normalnie. Muszę cię gdzieś zaprowadzić.

Posłusznie słuchałam nieznajomego, nie odwracałam się, nie wiedziałam kto mnie wyprowadza z tamtego tłumu. Doszliśmy do drzwi jakiegoś kościoła.

-Kim ty…-przerwałam zobaczyłam przed swoimi oczami Kolla.

-Witaj Caroline, przepraszam, że musiałem się wysługiwać kimś innym aby cię tu przyprowadzić, lecz jestem zbyt rozpoznawalny w miasteczku. W kościele nie szukają wampirów. Możemy porozmawiać?

Kiwnęłam głową i weszłam do kościoła. O co mogło mu chodzić? Dlaczego jest akurat we Włoszech. To było dziwne.

-Może się przejedziemy. Chyba masz za godzinę samolot.

-Ohh, tak rzeczywiście.. skąd ty o tym wiesz?

-Wybacz moją wścibskość, ale co ty tutaj robiłaś?

-Byłam z Klausem ..

-To ciekawe..nawet bardzo.. gdzie mój szanowny brat jest teraz?

-Właściwie  to nie mam pojęcia, rano znikł. Masz więcej pytań, bo chciałabym zajechać do rezydencji  zostawiłam tam kilka rzeczy..

-Dobrze, porozmawiamy w drodze do Mystic Fools.

Po kilku minutach byliśmy przed rezydencja Klausa, wbiegłam szybko po  swoje rzeczy. Miałam już wychodzić kiedy nagle przypomniałam sobie o obrazie od Klausa. Wzięłam go pod pachę i wyszłam. Wsiadając do limuzyny zauważyłam  z tyłu napis ”Wrócę za jakiś czas, oczekuj mnie w Mystic Fools, moja kochana”. Uśmiechnęłam się czytając. Jednak nie wiedziałam nadal co się z nim dzieje. Zaczynałam się martwić. A te pytania Kolla tylko mnie denerwowały.

-Koll  właściwie skąd wiedziałeś, że jestem we Włoszech?

-Od Rebeki.. jednak przegrałem zakład.

-Słucham?

-Nic osobistego, naprawdę.

-Skoro zacząłeś to należy mi się odpowiedź.

-Spoko, wiesz spodziewałem się tutaj twoich zwłok rozszarpanych po całej rezydencji, a tutaj miłe zaskoczenie jest jeszcze na co popatrzeć.

Zaczął się do mnie zbliżać, wyczułam że mu się podobam.

-Dlaczego miałabym być martwa?- powiedziałam odsuwając się w stronę okna.

Koll zrezygnował z podrywu. Opuścił ręce na swoje kolana i zaczął mówić z  zrezygnowanym głosem.

-Słyszałem że moja siostrzyczka trochę się pobawiła twoimi uczuciami. Ku mojemu zdziwieniu Nik na to pozwolił. Sądziłem, że zabiera cie tutaj, aby cie zabić.

Po tych słowach nie wiedziałam czy kłamać że się nademną znęcał, czy powiedzieć że coś między nami zaszło.

-Klaus jest nieobliczalny, różnych rzeczy można się po nim spodziewać. Wiem jedno na pewno nie byłby zadowolony z tego że chciałeś mnie obmacywać.

-Chyba możemy zostawić to dla siebie Bella?- powiedział z  pewnością siebie w głosie.

-Nie sądzę, aby ta wiedza  była dla niego konieczna. Jednak jeśli mnie do tego zmusisz.

Poczułam na swoim gardle jego dłonie, którymi zaczął mnie dusić.

-Grozisz pierwotnemu? Odważna jesteś. Odważna i głupia.- powiedział  puszczając moje gardło.

-Odbiło Ci?- wykrzyczałam.

-Ja to nie Klaus, myślisz że krzycząc na mnie coś zdziałasz? Pogarszasz swoją sytuacje blondyneczko.

Limuzyna się zatrzymała  dojechaliśmy na lotnisko. Wyszłam z niej  trzaskając drzwiami.

Przeszłam przez odprawę i usiadłam w samolocie. Postanowiłam się zdrzemnąć ,czekała mnie długa  droga.

Przez sen  usłyszałam głos stewardesy , po czym ocknęłam się. Byliśmy na miejscu.

Byłam strasznie zmęczona, udałam się od razu do domu. Obawiałam się, że Koll będzie chciał się zemścić, ale chyba bał sie Klausa. Bo gdyby coś mi zrobił on pewnie by mu się ładnie odwdzięczył. Czyżbym miała swojego obrońce? Hehe to  było nawet zabawne. Czułam się jak dziewczyna jakiegoś gangstera. Jednak nawet nie byliśmy parą. Może ten pocałunek był dla niego jednorazowym odskokiem.. Caroline jaka  ty  jesteś głupia. To Klaus, on nie rzuca słów na wiatr.

Otworzyłam drzwi do mojego domu. Był pusty, mama  była w pracy. Postanowiłam zrobić jej niespodziankę i coś ugotować. Jednak z moimi umiejętnościami kulinarnymi mogła by się rozchorować, więc klasycznie zamówiłam pizze. Krzątałam się po kuchni, myśląc o Klausie, nie dawał oznak życia. Może się w coś wpakował? Jednak, to Klaus on jest rozważny nie byłby tak głupi.. Weszłam do swojego pokoju, na łóżku było pudełko z kokardą.

Otworzyłam pudełko. Ku mojemu zdziwieniu była tam skąpa czerwona bielizna.

-Co proszę? – powiedziałam do siebie.

W pudełku był również liścić:” Wróciłem, mam nadzieję że będę miał na co popatrzeć.”

Kiedy to czytałam sama nie dowierzałam. Czyżbyśmy byli już na „tym” etapie? To nie w jego stylu. Odłożyłam pudełko i poszłam do salonu. Zadzwonił dzwonek do drzwi, przyjechała pizza. Odebrałam pizze z uśmiechem i ruszyłam w stronę kuchni.  Odłożyłam pudełko na blat i nie patrząc w stronę lodówki wyciągnęłam  butelkę krwi. To nie była krew, lecz pusta butelka. Byłam głodna, a pizza nie zaspokoi mojego pragnienia. Miałam udać się już do szpitala kiedy w drzwiach ujrzałam mamę.

-Caroline!- krzyknęła z radości na mój widok.

-Hej mamo!- powiedziałam rzucając się jej w ramiona.

-Co się z tobą działo? Gdzie byłaś?

-Mamo spokojnie.. tyle pytań, a pizza stygnie- powiedziałam z  uśmiechem.

-Super że coś zamówiłaś, nie mam siły na gotowanie.  

-Mamo hmm taka mała sprawa. Gdzie krew?

- W zamrażarce.

-Jak to? Mamo zamroziłaś mi krew, naprawdę mamy tak małą lodówke że musiałaś przełożyć butelkę?- powiedziałam rozzłoszczona.

-Caroline, to tylko  butelka…

-Butelka  krwi, to jem mamo. Jestem wampirem jeśli nie wypiję tej cholernej butelki dziennie mogę oszaleć. Dlatego nie mów mi że to tylko butelka krwi, jasne?

-Dobrze rozumiem. Możesz mi nie przypominać na każdym kroku że mam córkę morderczynię…

-Mamo ..ja…ja taka nie jestem..-wyjąkałam ze  łzami w oczach.

Poszłam do swojego pokoju. Usiadłam na łóżku i spojrzałam na tą czerwoną bielizne.

Klaus! No tak wrócił. Muszę do niego pójść. Wyjaśnić dlaczego zniknął.

Poszłam do łazienki i przymierzyłam nową bieliznę. Leżała idealnie. Znowu potwierdził jaki jest idealny. Choć jak dla mnie była nieco za skąpa. Ubrałam się i ruszyłam w stronę domu Niklausa. Po kilku minutach byłam przed jego rezydencją. Postanowiłam że wkradnę się do jego sypialni i zrobię mu niespodziankę. Jednak ktoś mnie usłyszał i otworzył mi  drzwi.

-Ohh, to znowu ty.. nie masz dość?

-Rebekah daj sobie spokój, przyszłam  do Klausa.

Na schodach pojawił się Koll.

-Zapraszamy ,  rozgość się. Klaus zaraz przyjdzie, idź do jego sypialni – powiedział rozbierając mnie wzrokiem.

Poszłam nie pewnie coś mi tutaj nie pasowało.. Przecież Klaus by mnie usłyszał gdyby był w domu. Jednak nie przejmowałam się  tym. Poszłam do jego sypialni, zdjęłam ubrania i położyłam się na jego   dostojnym łóżu. Zostałam w samej bieliźnie. Zauważyłam jak drzwi się uchylają. Zobaczyłam w nich Kolla.

-No, no miałem racje. Mam na co popatrzeć. Wiesz, nie trzeba było się tak stroić. Mnie spodobasz  bardziej bez tych fatałaszków.  Rzucił się na łóżko przytrzymując moje ręce. Nie mogłam się ruszyć. Zaczął się do mnie dobierać..

-Zostaw mnie! Nie masz za  grosz klasy!

-Zamknij się, trzeba było mi nie grozić.

Naplułam mu na twarz. Zdenerwował się i mnie uderzył. Zaczął być coraz bardziej nachalny i chamski.

-Miło cie mieć przed bratem, Caroline. Zaczęłam głośno płakać… wiedziałam że to koniec, nie miałam szans się z nim siłować..

Nagle drzwi do pokoju otworzyły się. Stanął w nich Elijah.

-Kol do cholery!- powiedział odciągając go odemnie.

-Daj spokój sztywniaku.. tylko się troche zabawie.

-Zabawiaj się ze swoimi dziwkami, ją zostaw w spokoju. Jeśli kiedykolwiek zobacze że robisz coś podobnego jakiejkolwiek niewinnej dziewczynie, osobiście przebiję cie sztyletem.

Wynoś się Koll.

-Elijah daj spokój.

-Powiedziałem wynoś się!- krzyknął zdenerwowany.

Byłam roztrzęsiona.. prawie mnie zgwałcono.. i to kto?  Ta pierwotna szuja. Jak można być takim sukinsynem? Nie dość że ranił mnie, doskonale wiedział ,że zrani Klausa.

-Caroline, przepraszam cie.To nie powinno się wydarzyć. Bardzo mi przykro że zostałaś tak potraktowana pod naszym dachem..

Może cie odwiozę do domu?

-Nie … dziękuje…Elijah..  

Wzięłam swoje rzeczy i wybiegłam w wampirzym tępie. Nie wiedziałam co z sobą zrobić…

Nawet nie wiedziałam kiedy pojawiłam się pod domem Bonnie. Sama nie byłam pewna czy chce z nią rozmawiać, ale potrzebowałam przyjaciółki, która mnie pocieszy i zje ze mną opakowanie lodów, zapijając słodkim winem..